Column: Afspraak is afspraak, toch?
Het recht is geen wiskunde. Als je een rechtszaak start, weet je van tevoren nooit precies wat de uitkomst zal zijn. Dat geldt zeker voor arbeidsrechtelijke kwesties. Een rechter houdt bij de beoordeling van een vordering rekening met ‘alle omstandigheden van het geval’. Zo ook in de volgende kwestie waarover het Hof Den Bosch zich moest buigen.
Een medewerkster, 62 jaar oud en 32 jaar in dienst als planner, meldt zich ziek op 7 september. Zij is alleenstaand en heeft een moeilijke tijd achter de rug. Een paar maanden later adviseert de bedrijfsarts een behandeltraject van 15 wekelijkse sessies met een psycholoog van een bepaald bureau. Dit leidt bij de medewerkster tot enorme stress. Zij heeft namelijk voorkeur voor een andere psycholoog. Ondanks haar bezwaren werkt ze mee, maar moet een paar weken later opgenomen worden in het ziekenhuis. De stress heeft een maagontsteking veroorzaakt.
Terug uit het ziekenhuis wordt in een gesprek met de medewerkster, haar leidinggevende en iemand van HR de mogelijkheid besproken om de arbeidsovereenkomst met wederzijds goedvinden te beëindigen via een beëindigingsovereenkomst. Twee dagen later ontvangt de medewerkster daarvan een concepttekst en weer een paar dagen later komt de secretaresse van de directeur bij haar thuis om de overeenkomst te laten tekenen. De handtekeningen worden gezet en de arbeidsovereenkomst wordt beëindigd. De werkgever betaalt de transitievergoeding en de medewerkster meldt zich beter. Dat laatste was als voorwaarde in de overeenkomst opgenomen. Een maand na ondertekening van de overeenkomst beroept een advocaat namens de medewerkster zich op dwaling en misbruik van omstandigheden en stelt dat zij daarom niet aan de beëindigingsovereenkomst gebonden is. De werkgever is het daar niet mee eens onder het motto: afspraak is afspraak!
‘Een afspraak moet fair zijn’
Het hof stelt echter de medewerkster in het gelijk. Onder de gegeven omstandigheden, waaronder haar leeftijd, lange dienstverband en arbeidsongeschiktheid, kan de medewerkster niet aan de gemaakte afspraken worden gehouden. De werkgever heeft haar te veel onder druk gezet. Hij heeft gedreigd geen loon te betalen als de medewerkster niet aan het bewuste behandeltraject zou meewerken, zonder te onderzoeken of er een geschikt alternatief was. Bovendien had de werkgever haar moeten wijzen op de (financiële) gevolgen van de beëindigingsovereenkomst. De werkgever moet haar weer toelaten tot het werk en de loonbetaling moet met terugwerkende kracht hervat worden. Uiteraard moet de medewerkster de transitievergoeding terugbetalen. Afspraak is afspraak, maar alleen als die op een faire manier tot stand is gekomen!
Margreeth Colenbrander is juridisch adviseur Dienstencentrum
